OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Był piękny i bezchmurny czerwcowy dzień – idealny na pierwsze wejście na nasz cel-marzenie-Rysy. Razem z przyjaciółką Misią przygotowywałyśmy się do ataku szczytowego 6 dni podwyższając poprzeczkę tak naprawdę z godziny na godzinę, pokonując swoje słabości, zmęczenie, ból, jednak mając w zamian piękne widoki i satysfakcję nie do opisania. Dzień wcześniej dołączył do nas kolega, który niemalże od razu zaczął odczuwać starą kontuzję kolana, ale my nie odpuszczałyśmy ataku, a Paweł ruszył z nami. Gdy doszliśmy do Czarnego Stawu i zobaczyliśmy szlak, który prowadzi na Rysy, szybko zwątpiliśmy w udanie się naszej wyprawy. Śnieg, wydawać by się mogło, leżał na całej długości trasy, ale podjęliśmy decyzję, że obejdziemy staw, dojdziemy do pierwszego śniegu i chociaż zobaczymy, szukam noclegu jak to wygląda z bliska. W ten sposób – poruszając się coraz dalej – weszliśmy na wysokość Buli pod Rysami i … kolega powiedział, że rezygnuje, bo wejść wejdzie, ale nie zejdzie. Bardzo się wkurzyłam, ponieważ już uwierzyłam, że jestem w stanie zdobyć szczyt, że jest w zasięgu moich możliwości. Do tego była wymarzona pogoda. Zrezygnowani przystąpiliśmy do zejścia 😦 Aby dzień nie był do końca zmarnowany, poszliśmy do Doliny Pięciu Stawów przez Świstówkę. Tam mijaliśmy wycieczkę sióstr zakonnych.Wieczorem razem z Misią – wiedząc, że niestety następnego dnia trochę pogorszy się pogoda – zdecydowałyśmy, że atakujemy Rysy od strony słowackiej.
turystyka724 